hoe het is gekomen dat je nu nogal eens hoort zeggen :
"wat weet ik eigenlijk weinig over de 2e wereldoorlog " :
" mijn (groot-) ouders hebben het er eigenlijk weinig over gehad ."
"het riep zeker te veel nare herinneringen naar boven "
"ze hebben vast te veel erge dingen meegemaakt . "
Dat zal zeker een rol meespelen.
MAAR .......zo pal na de oorlog werd er nog wel over gepraat , maar naar mate de tijden verbeterden werd dat anders .
We hadden jaren tegen lege etalages aangekeken en die waren niet direct weer gevuld .
Toen we bevrijd waren bleven de meeste etenswaren nog een poos op de bon , maar voor allerlei artikelen was dat van korte duur .
Gelukkig gingen iedere keer meer producten in de vrije verkoop.
Koffie en thee heeft heel lang geduurd voor die van de bon af waren !
En naar mijn idee ook schoenen en textiel waren lang maar mondjesmaat te krijg.
Al gauw kreeg je commentaar als je terug keek op de oorlogsjaren , zo in de trant van :
"daar heb je hem weer met z'n oorlogsverhalen!"
"ben je daar nou nog mee bezig? "
"houd toch eens op met die ouwe koek !"
"ja dàt weten we nou wel hoor !"
"wanneer houd je nou eens op met over die rot tijd te praten?! "
"die oorlog ! we willen er zoetjesaan niets meer over horen !"
"jij geeft het geloof ik nooit meer op hè?
" daar komt zij weer met een verhaal dat we allang kennen!"
Tot het moment kwam , dat je je verhaal *verontschuldigend* begon !
Je startte je verhaal met :"" Tja het is wel een verhaal uit de oorlog , maar dat moet je maar even voor lief nemen, want......"
En zo is het gekomen ! " Ons is in die jaren eigenlijk de mond gesnoerd door je tijdgenoten , en de toen opgroeiende jeugd.! "
Rini op het moment worden er veel reportages uitgezonden hier over de oorlog! gisteren zat ik er naar 1 te kijken over een man in Engeland die 675 kinderen gered heeft uit Polen...
BeantwoordenVerwijderenIk had daar nog nooit over gehoord en zo leer je elke keer weer nieuwe dingen over die tijd
We moeten er over kunnen blijven praten, want eerdaags is deze generatie weg, die het heeft mee gemaakt, en dan is het alleen nog maar te lezen in geschiedenis boekjes.
Dikke knuf Joke en een fijn weekeinden
Wat een bijzonder logje Rini! Die oorlogstijd en alles wat daarin gebeurde vergeet je nooit meer, zeker als je het zo bewust hebt meegemaakt. Het is juist goed om dat door te geven, maar wij zijn het verleerd onze kinderen de verhalen uit onze eigen geschiedenis te vertellen en de kinderen leren vaak niet meer hoe belangrijk het is om naar deze verhalen te luisteren! Dat deden de indianen vroeger anders!! 's Avond om het vuur, de kinderen verzameld om de 'verhalenverteller', opa, oma, vader, moeder of een ander familielid. Zij hadden zo iets van: 'prent het ze in, zodat ze er van leren'.
BeantwoordenVerwijderenGoed hoor dat je dit zo schrijft!
Natuurlijk sluit ik mij aan bij Chris en Joke!
BeantwoordenVerwijderenBlijf vertellen over die ellende-jaren. Jouw verhalen zijn het waard om gehoord te worden. Misschien niet te vergelijken met "Het Dagboek van Anne Frank", maar jouw ervaringen zijn ook zeer ingrijpend geweest in het leven van een meisje tussen 12 en 17 jaar. Die herinneringen raak je nooit meer kwijt en het is goed nog steeds erover te praten en te vertellen. Mijn Moeder vertelde verhalen over gebeurtenissen uit de oorlog; het ergste dat ik gehoord heb was over haar familie die is weggebombardeerd uit de binnenstad van Rotterdam. Het zijn ijzingwekkende ervaringen waarvan wij ons nu geen voorstelling meer kunnen maken. Maar ze moeten verteld blijven worden.
BeantwoordenVerwijderen